Strategie zabezpieczeń w sieci Bitcoina stale się rozwijają, a w tej analizie przyjrzymy się, jak te strategie ewoluowały od prostych portfeli cyfrowych po złożone mechanizmy wielopodpisowe. Obejmuje to przegląd najnowszych osiągnięć w technologiach kryptograficznych, takich jak podpisy Schnorra. W uproszczeniu zbadamy te technologie, które pomagają zapewnić niezbędne wzmocnienia stanowiące fundament bezpieczeństwa Bitcoina.
Rozważymy również niektóre z głównych incydentów bezpieczeństwa z ostatnich lat i wyciągnięte z nich wnioski. Głównym celem tego tekstu jest podkreślenie znaczenia społeczności Bitcoina w opracowywaniu nowych sposobów zabezpieczania infrastruktury Bitcoina i wzmacniania technologii blockchain – potrzeba ta jest dodatkowo podkreślona przez nadciągające zagrożenie ze strony komputerów kwantowych.
Jak ewoluowało bezpieczeństwo Bitcoina na przestrzeni lat
Od momentu uruchomienia Bitcoina w 2009 roku, świat finansów i technologii uległ ogromnym przemianom, dążąc do ostatecznej wolności finansowej jako ambitnego, lecz szlachetnego celu. Jako zdecentralizowana kryptowaluta, Bitcoin zyskał na wartości i stał się trzynastą najważniejszą walutą na świecie. Jednak ta wartość przyniosła również szereg wyzwań związanych z bezpieczeństwem.
Jeszcze półtorej dekady temu za Bitcoiny można było kupić jedynie pizzę, co ułatwia zrozumienie, jak doszliśmy do dzisiejszych standardów portfeli. Początkowo Bitcoin opierał się na dość podstawowych rozwiązaniach bezpieczeństwa, takich jak portfele cyfrowe przechowujące klucze kryptograficzne umożliwiające dokonywanie transakcji. Choć portfele te były skuteczne w podstawowym zakresie, brakowało im odpowiednich zabezpieczeń przeciwko zagrożeniom ze strony złośliwego oprogramowania i coraz bardziej zaawansowanym zagrożeniom cybernetycznym, które z czasem się pojawiały.
Portfele oprogramowania
Wczesne portfele cyfrowe to proste oprogramowanie, które znajdowało się na dysku twardym użytkownika i przechowywało prywatne klucze kryptograficzne, pozwalające na dostęp do Bitcoina i transfery. W miarę jak wartość Bitcoina rosła, a cyberprzestępcy zaczęli dostrzegać jego potencjał, potrzeba lepszego zabezpieczenia stała się priorytetem, aby zapobiec szeroko zakrojonym atakom i kradzieżom.
Początkowo portfele cyfrowe były udoskonalane poprzez lepsze szyfrowanie i dedykowane interfejsy użytkownika, jednak niewiele to pomogło w obliczu rosnącej liczby zagrożeń cybernetycznych. Utrzymywanie i doskonalenie tych portfeli stało się dla programistów nieustannym wyzwaniem. Konieczność ciągłego przeprowadzania testów penetracyjnych API, testów wytrzymałościowych oraz innych ćwiczeń zabezpieczających zmusiła ich do szukania bardziej praktycznych rozwiązań.
Portfele sprzętowe
Te urządzenia sprzętowe przechowywały prywatne klucze offline, eliminując wiele zagrożeń związanych z portfelami oprogramowania, które były podłączone do internetu. Portfele sprzętowe, takie jak Ledger i Trezor, przybrały formę małych urządzeń podłączanych do komputera przez USB.
Chociaż portfele sprzętowe działały offline i wymagały kodu PIN do dostępu, proces odzyskiwania kodów PIN w przypadku ich utraty był złożony. Wyższy poziom bezpieczeństwa sprawił, że urządzenia te zyskały popularność, ponieważ były odporne na ataki złośliwego oprogramowania, a klucze prywatne nigdy nie opuszczały urządzenia. Transakcje były dokonywane wewnątrz portfela, a następnie potwierdzane na blockchainie.
Portfele wielopodpisowe
Te zaawansowane portfele wymagały wielu podpisów lub zatwierdzeń od różnych użytkowników przed dokonaniem transakcji. Zmniejszało to ryzyko nieautoryzowanego dostępu, co było szczególnie korzystne dla firm i organizacji dokonujących dużych transakcji. Aby dokonać transakcji, potrzebne były co najmniej dwa klucze prywatne, co przypomina podpisywanie umów wymagających wielu podpisów.
Postępy: Taproot i podpisy Schnorra
Taproot było znaczącym ulepszeniem sieci Bitcoin, które poprawiło skalowalność i wprowadziło szereg usprawnień, takich jak podpisy Schnorra. Główne korzyści z podpisów Schnorra obejmują mniejsze rozmiary podpisów, szybsze czasy weryfikacji oraz lepszą ochronę przed niektórymi atakami cybernetycznymi. Najważniejszym usprawnieniem była agregacja kluczy, co zmniejszało rozmiar kluczy wielopodpisowych, a także obniżało opłaty transakcyjne.
Kolejną ważną cechą było zabezpieczenie przed manipulacją, co uniemożliwia cyberprzestępcom modyfikację podpisów w celu popełnienia złośliwych działań. Podpisy Schnorra poprawiły również prywatność portfeli wielopodpisowych.
Przygotowania na przyszłe zagrożenia dla Bitcoina
Rozwój komputerów kwantowych stanowi poważne zagrożenie dla Bitcoina, ponieważ te maszyny mogą rozwiązywać bardzo złożone problemy, w tym łamanie kluczy kryptograficznych. Gdyby ta technologia stała się bardziej dostępna i trafiła w ręce cyberprzestępców, ryzyko nieautoryzowanego dostępu do portfeli byłoby znaczne, co mogłoby doprowadzić do załamania rynku kryptowalut.
Społeczność Bitcoina aktywnie prowadzi badania nad opracowaniem algorytmów odpornych na komputery kwantowe. Zadaniem jest stworzenie algorytmów, które nawet komputer kwantowy nie będzie w stanie złamać – co jest określane mianem kryptografii postkwantowej.
Głośne incydenty związane z bezpieczeństwem Bitcoina
Przeanalizujmy dwa głośne incydenty związane z bezpieczeństwem Bitcoina, które miały poważne konsekwencje:
- Atak na sieć Ronin (marzec 2022) – cyberprzestępcy ukradli około 625 milionów dolarów.
- Włamanie na Binance (październik 2022) – hakerzy wykradli 570 milionów dolarów z jednego z największych na świecie giełd kryptowalut.
Wnioski – Czego się nauczyliśmy?
Pomimo zaawansowanych technologii, nawet najważniejsze instytucje związane z kryptowalutami walczą z coraz bardziej wyrafinowanymi technikami cyberprzestępczymi. Zabezpieczenie Bitcoina wymaga znacznych zasobów, a rozwój algorytmów odpornych na komputery kwantowe jest kluczem do przyszłości kryptowalut.
Polecamy produkty których również używamy:
Jeżeli uważasz, że jest produkt lub usługa w zakresie kryptowalut godna uwagi to daj nam znać na Messengerze lub na kontakt@jpktraders.pl.
